"Oto prezydent"

2024-01-27 15:03:15, komentarzy: 0

Amerykanie mieli aktora, który został prezydentem. Polacy mają prezydenta, który aktorem (raczej) nie zostanie.

W historii trudno znaleźć prezydenta, który nie miał wpadki, choć różny był „kaliber” przewinień.
Za prezydentury R. R. miał miejsce konflikt USA z Grenadą, ale to właśnie Reagan wygasił zimną wojnę między mocarstwami, namawiając Michaiła Gorbaczowa (ówczesny sekretarz generalny, późniejszy prezydent ZSRR) do zburzenia muru berlińskiego.
Co by więc nie mówić, Ronald Reagan, 40. prezydent Stanów Zjednoczonych, był mężem stanu. Andrzej Duda, 6. prezydent Trzeciej Rzeczypospolitej*, jest jedynie mężem swojej żony.

W statystyce wpadek polskich prezydentów prym wiedzie Lech Wałęsa. Jego słynne „jestem za, a nawet przeciw”, czy „plusy ujemne, plusy dodatnie”, na stałe zagościły w polskiej mowie. Poważną rysę w czasie pełnienia urzędu laureat Pokojowej Nagrody Nobla pozostawił jednak przyczyniając się do upadku rządu Jana Olszewskiego, a rok później rozwiązując sejm.

Aleksander Kwaśniewski mimo „choroby filipińskiej” zapisał się prezydenturą, podczas której Polska została członkiem Unii Europejskiej

oraz została przyjęta w struktury NATO. Trudno nie przyznać, że były to wydarzenia historyczne.

Lech Kaczyński nie zareagował stanowczo na obraźliwe komentarze o. Rydzyka: "Prezydentowa to czarownica, która powinna się poddać eutanazji. Prezydent to oszust ulegający lobby żydowskiemu". Co ciekawe, brat prezydenta, na jednym z pikników, wystawił Rydzykowi prawdziwą laurkę: „Trzeba dziękować, trzeba się w pas kłaniać ojcu Dyrektorowi”.

Bronisław Komorowski nie uszanował obyczaju i tradycji gospodarzy podczas wizyty w Japonii. Przywoływanie szoguna w japońskim parlamencie było na przykład bardzo niestosowne.

Andrzej Duda był podsekretarzem stanu w kancelarii prezydenta Lecha Kaczyńskiego, więc z pewnością wiedział o wspomnianych wcześniej skandalicznych komentarzach ojca Rydzyka. Dzisiaj, jak gdyby nigdy nic, pisze do niego listy dziękczynne, puszczając ohydne uwagi w niepamięć.

Prezydent nie rozumie też definicji określenia “więzień polityczny”, nazywając tak skazanych pełnomocnym wyrokiem M. Kamińskiego i M. Wąsika (więźniami politycznymi byli Lech Wałęsa, Bogdan Borusewicz, czy też nieżyjący Jacek Kuroń, Vaclav Havel, Nelson Mandela. Aktualnie więźniem politycznym jest również działacz mniejszości polskiej na Białorusi, Andrzej Poczobut).

To nie obawa o naruszenie powagi urzędu prezydenckiego, ale ego prezydenta do tej pory blokowało inicjatywę (ponownego) ułaskawienia.

Absurdu bezprecedensowemu wydarzeniu dodały karykaturalne gesty: Victorii, Kozakiewicza, (ojcowskiego?) przytulania, czy wzajemnego oklaskiwania.

Na koniec, publiczne żale głowy państwa na Forum Ekonomicznym w Davos po prostu trudno skomentować. „The show must (not) go on”.

Zbigniew J. Zieliński

*(piąty, jeśli pominąć krótką prezydenturę Wojciecha Jaruzelskiego)

Kategorie wpisu: Politycy

Tagi wpisu: Polska, prezydent

« powrót

Dodaj nowy komentarz

Wyślij

Pierwsza Dama może być tylko jedna!

Corazczęściej w mediach spotykamy się ze zwrotem "pierwsza dama RP", niekoniecznie adresowanym do żony głowy państwa-urzędującego prezydenta.
Wiele pojęć z protokołu dyplomatycznego funkcjonuje dziś w języku potocznym, jak np. ambasador.
Słyszymy o „ambasadorze (polskiej) kultury, sportu”, a ostatnio pojawiają się (bez umiaru!) ambasadorzy różnych marek, akcji itp.
Podobnie rzecz ma się z tytułem Pierwsza Dama. Mówi się o „pierwszej damie (polskiej) piosenki, filmu, awiacji,”. I w zasadzie można się z tymi odniesieniami zgodzić, jako że wyróżniają jedną wybitną postać w danej dziedzinie. Nie można natomiast zgodzić się co do powielania zwrotu „pierwsza dama RP” wobec każdej kobiety związanej z politycznym establishmentem.
Tygodnik „Polityka” w relacji z gali wręczania Paszportów POLITYKI podpisuje jedno ze zdjęć: „Pierwsze Damy RP”. Zdjęcie przedstawia m.in. Annę Komorowską (Pani Prezydentowa), Ewę Kopacz (Pani Marszałek Sejmu) i Hannę Gronkiewicz-Waltz (Pani Prezydent Warszawy).
Pierwszą Damą jest oczywiście Pani Prezydentowa. Pozostałe panie, choć pełnią ważne funkcje, pierwszymi damami RP już nie są. Można by ewentualnie określić je kolejno mianem; pierwsza dama Sejmu RP, pierwsza dama warszawskiego Ratusza.
Portal „Gazeta.pl”też się w tej kwestii rozpędził, komentując wypowiedź pani poseł Beaty Kempy
w sprawie listu do żony premiera. Z redakcyjnego komentarza wynika, jakoby poseł Kempa adresowała (ten konkretny) list do Pierwszej Damy RP.
Takie praktyki dowodzą braku znajomości podstaw protokołu dyplomatycznego przez dziennikarzy. Może warto od czasu do czasu odświeżyć znajomość tych zagadnień?
Pierwsza Dama to honorowy tytuł przysługujący kobiecie związanej oficjalnie z mężczyzną będącym głową państwa, prezydentem, ale z monarchą już nie.
Zwyczajowo pierwszą damą jest żona prezydenta, jednak w przypadku wolnych związków funkcję tą przejmuje jego życiowa partnerka.
Warto w tym miejscu dodać, że gdy głową państwa jest kobieta, męskim odpowiednikiem pierwszej damy jest pierwszy dżentelmen.
W różnych krajach funkcja pierwszej damy jest różnie sformalizowana, i zazwyczaj pani
prezydentowa pełni rolę reprezentacyjną. Choć wobec małżonki prezydenta nie ma prawnego wymogu by pokazywać się publicznie, to często jej obowiązki sprowadzają się do obejmowania honorowych patronatów różnego rodzaju uroczystościom i szczytnym inicjatywom.
Podczas składania wizyt oficjalnych głowa państwa wraz z pierwszą damą stanowią parę głównych gości. W trakcie rewizyty pierwsza dama towarzyszy głowie państwa tworząc parę gospodarzy.
Tak jak jeden jest Prezydent RP – Pierwszy Obywatel RP, tak jedna jest
Pani Prezydentowa – Pierwsza Dama RP.

Zbigniew J. Zieliński

„Krawat – męska rzecz”

Formalny kod ubioru, zwany też klasycznym, to garnitur i biała koszula oraz dodatki.
Jednym z najważniejszych i najbardziej widocznych dodatków jest krawat, dlatego uważa się go za
nieodłączny element eleganckiego mężczyzny.
Krawat (fr. cravate) – ozdoba męskiego lub damskiego stroju, będąca wąskim paskiem materiału wiązanym wokół szyi pod kołnierzykiem koszuli.
Nie zawsze mamy świadomość, że tym kawałkiem kolorowego materiału można tak wiele zasygnalizować. Można, bo krawat – wbrew pozorom – ma duże znaczenie psychologiczne w odbiorze wizerunku. Np. politycy chętnie posługują się czerwienią we wszelkich jej wariantach –skojarzenie
z silnym, władczym charakterem.
Jak już wspomniałem, krawat jest tylko dopełnieniem całości ubioru, ale to za jego
zasługą mężczyzna postrzegany jest jako dojrzały partner, podchodzący z szacunkiem
do okoliczności w jakich się znajduje.
Nie lada sztuką jest dobór krawata, i nie wszyscy panowie sobie z tym radzą. Wizerunek eleganckiego mężczyzny w dobrze skrojonym garniturze i eleganckich butach możezepsuć źle dobrany krawat. Więc jeśli zawodzi własne wyczucie, można zawierzyć kobiecej intuicji – ta zazwyczaj jest trafna.
Najczęściej popełnianym błędem jest powielanie wzoru i koloru krawata z resztą ubioru (zwłaszcza z koszulą) oraz – co zdarza się często – noszenie „na okrągło” tego samego egzemplarza. Powinien być też staranie zawiązany (węzeł!) i na odpowiednią długość (koniuszek na wysokości pasa).
Najbezpieczniej jest tak dobierać elementy ubioru, by jedna rzecz była gładka a jedna wzorzysta. Tak więc do gładkiej koszuli możemy założyć wzorzysty krawat,
i odwrotnie. Można też posłużyć się (raczej swobodnym) kodem kolorystycznym – kolor krawata zgodny z kolorem koszuli. Oczywiście najwytworniejszy to ten z jedwabiu, ew. żakardowy.
Warto przypomnieć, że czerń zarezerwowana jest wyłącznie na uroczystości pogrzebowe, i niestosowne jest noszenie czarnego krawata w innych okolicznościach
jak czyni to pan prezes Kaczyński – krawat nie jest symbolem żałoby!

Zbigniew J. Zieliński

"Oto prezydent"

Dodaj nowy komentarz

Wyszukiwarka

Kategorie